Բիրդան աղայի մասին

30.12.2013թ: Նախատոնական Երևան: Շուկա: Կանաչիի արժեքն է 800 դրամ:
Չեմ իմանում, ինչպես է կոչվում մարդկային նման դրսևորումը:

պաշտոնական դիլերություն...

http://edition.cnn.com/2013/12/24/us/colorado-retail-marijuana-licenses/

Зверушки и детский хор от Бруно Авеллана

 

Честно говоря, через пару секунд после начала, я и думать забыла о том, что это реклама какого-то бренда. Получается, что не существует эффектных и в то же время действенных роликов. Либо реклама тупо заставляет что-то купить, прямо показывая на товар, миллион раз произнося его название, либо видео так захватывает, что в памяти остается название бренда с одной лишь ассоциацией, связанной с роликом.

"some says..."

Ինչու՞ Վարսիկը չի կարող դառնալ Վիկա

Էհ, Վիկա ջան...

Nelson Mandela

RIP

*****

Ձմեռվա առաջին օրն է, փաստորեն: Հենց նոր գիտակցեցի: 

Դեկտեմբերը լավ ամիս է՝ բարի ու հույսերով լի: Հոգու խուտուտի ամիս է դեկտեմբերը:

Только что услышала, что в автокатастрофе погиб Пол Уокер. Ему было 40.

Такой настоящий

Ռուսերենի ու հայերենի միաձուլման այլասերումը

Այսօր փնտրում էի ինձ ձմեռային կոշիկ: Փոքր դրվագ եմ ներկայացնում բոլորի կողմից քաջ հայտնի «Inch-vor» խանութից:

- Վալենկաներն ի՞նչ արժեն, - հարցնում եմ մի սովորական վաճառողուհու: Նա ձգվում է դեպի հին ռուսական կոշիկի տնազն ու ասում գինը:
- Ջուր չեն քաշում, չէ՞:
- Դե չոր ձյան վրա կարող եք քայլել, բայց ասենք շլյոպա որ լինի, հաստատ կքաշի ջուր:

Թող ների ինձ այդ աղջիկը, բայց պիտի ասեմ, որ երբ դուրս եկանք ես ու մաման ու արդեն հեռու էինք, մի լա՜վ խնդացինք:

Что такое «шлёпа»? :D

DIFF trailer

Պարզ, ճաշակով..

Ռումբերը ռումբերի մասին

Այս սիրողական տեսանյութը միտված էր պատմել մի խումբ սիրիացի երեխաների տպավորությունների մասին կոնֆլիկտի վերաբերյալ: Տեսգրությունն ընթանում է Դամասկոսի Ջոբար ծայրամասում, երբ երեխաների անմիջական հարևանությամբ մեծ պայթյուն է տեղի ունենում:   

Star Wars with Kazanjian

http://en.wikipedia.org/wiki/Howard_Kazanjian

HR.am

Էրեկ երեկոյան ցանկանալով տեղեկանալ նոր աշխատատեղերի մասին, այցելեցի HR.am: Որոշ ժամանակ դեսուդեն էի անում, հետո հանկարծակի նկատեցի, որ կայքն ունի բլոգ ու մեծ հետաքրքրությամբ տեղափոխվեցի այդ էջը: Ինչպիսին էր զարմանքս, երբ տեսա, որ առաջին` հայերեն լեզվով հոդվածին հետևում են երկու ռուսերեն տեքստեր: Մի պահ փորձում էի հասկանալ տրամաբանությունը, բայց հետո ակնհայտ դարձավ, որ այն բացակայում է: Պարզապես, պետք էր ինչ-որ մեկին վարձատրել նրա համար, որ ռուսերեն հոդվածները թարգմանվեին հայերեն, ինչը, ցավոք, մեր հայկական իրականության մեջ շատ հազվադեպ է պատահում: Ես որոշեցի քոմենթ թողնել: Գրեցի մոտավորապես այս տեքստը:

«Ինչու՞ է հայալեզու կայքում հայտնվել ռուսերեն հոդված: Ինքս ռուսախոս եմ, վարում եմ բլոգ հա՛մ հայերեն, հա՛մ ռուսերեն լեզուներով, բայց չեմ հասկանում am հայկական դոմենում հրապարակվող ռուսերեն հոդվածների տրամաբանությունը: Ինչու՞ դրանք չեն թարգմանվում»: 

Այսօր արթնացա ու մեծ ակնկալիքով մտա կայք:

Քոմենթս ջնջել էին: Իսկ հետո պարզվեց, որ մեյլիս նամակ են ուղարկել:
Ստորև կարող եք կարդալ:

Հարգելի Աշխեն,

Կայքի "Բլոգ" բաժնում կարող են տեղ գտնել տարբեր լեզուներով նյութեր, որոնք համապատասխանում են կայքի բովանդակությանը: Այստեղ լեզուների սահմանափակում դրված չէ և յուրաքնաչյուր հոդվածի մեջ նշավծ է նյութի աղբյուրը: Այդ իսկ  պատճառով թարգմանելու կարիք չկա:

Եվ քանի որ Ձեր կողմից տեցադրված մեկնաբանությունը չի վերաբերվում համապատասխան բաժնին, այլ իրենից ներկայացնում է տեխնիկական հարց, ապա մենք ստիպված ենք այն հեռացնել "Բլոգ" բաժնից:

Այլ հարցերի դեպքում կարող եք մեզ դիմել` գրելով info@hr.am էլ.հասցեին և մեր թիմը սիրով կպատասխանի Ձեր բոլոր հարցերին:

Հարգանքով` HR.AM Թիմ

Арт Шпигельман. «Маус»

Арт Шпигельман. «Маус»

Համարյա մոռացված մարգարիտներ

Իսկ դուք ասում եք «Խաչատրյա՜ն, Խաչատրյա՜ն»...

ջաբա-ջաբա

Փոխելով հեռուստաալիքները

- Դու համասեռամո՞լ ես, Տիտո:

5 inches of Samsung

Մի անգամ մի լավ առիթով հավաքվել էինք աղջիկներով: Հիմնականում ոչ ոքի չէի ճանաչում: Հերթական նոր դեմքն էկավ ու նստեց համարյա թե իմ դիմաց: Բազմոցին հարմարվելուն պես, հանեց հայտնի բրենդի (չէ, ձեր մտածածի չէ) հեռախոսն ու սովորույթ-ավանդույթին համաձայն, դրեց այն սեղանին՝ ափսեի մոտ: Ինչ-որ ժամանակ անց, նա արդեն ֆեյսբուքում էր: Ավելի ուշ նրա ուղեղը վերջնականապես կտրեց կապն արտքին աշխարհի հետ: Գլխավոր աղջիկը կատակով զայրացավ: Զայրացան և մնացածները: Ինտերնետում կորածը գլուխը բարձրացրեց ու ժպտաց գեղեցիկ ժպիտով: Հետո մի տեսակ մարդկային վերաբերմունքով դեպի «պլաստիկե անշնչությունն» ասաց.

- Ինքը դառել ա իմ լայֆ քըմփե՜նյընը:

Ես վախեցա: 

Կյանքումս նման ժպիտ չէի տեսել: Ինձ թվաց, այդ հեռախոսն օրվա որոշակի ժամի դառնում է աղջկա համար մարդ: Ես կասեի ՏՂԱմարդ: 

Երևի, մեկ ժամ անց նա կրկնեց այդ ֆրազը: Կրկնեց նույն ժպիտով, նույն առոգանությամբ ու նույն վերին երջանկությամբ:

- Ինքը դառել ա իմ լայֆ քըմփե՜նյընը:

Օֆ, օֆ... Միայնակության գալակտիկա S IV...

Тайна третьей планеты

Один из лучших мультфильмов моего детства! 

Было бы здорово, если бы сегодняшнее поколение имело возможность знакомиться с настоящими мульт-картинами. Как обрадовались бы родители, если бы в кинотеатрах нашей столицы хотя бы раз в неделю шли мульты, снятые в советскую эпоху. Да и не только мульты. Ретроспективные показы фильмов осчастливили бы очень многих. Нынче так не хватает этого настоящего.

Դեֆիբրիլյացիա: Շտապ:

Մաս I

Վաղուց այդքան զզվելի ու նույնիսկ սարսափելի զգացողություններ չէի ապրել: Ամեն անգամ, երբ որևէ հարցազրույցի (աշխատանքի հետ կապված) ընթացքում հարցնում են "իսկ ինչու՞ չեք շարունակել երաժշտության գծով", զգում եմ ինձ ապուշ, ասում եմ, որ մեր երկրում, փաստորեն, չի գնահատվում դասական երաժշտությունը: Իսկ այն հարցին, թե արդյոք աշխատել եմ մասնագիտությամբ, ասում եմ, որ այո ու հիշում, թե ինչպես էի 6 ամիս շարունակ 2 երթուղայինով հասնում 15 կվարտալ, որտեղ ես գոյություն չունեի իբրև աշխատող:

"Я не могу столько денег платить в пенсионный фонд", - ասում էր Վարսիկ Վագինակովնան (մտացածին անուն հայրանուն), իսկ երբ եկավ առաջին աշխատավարձս ստանալու օրը, նա մեկնեց ինձ թղթադրամներ, որոնց ընդհանուր գումարը չէր համապատասխանում նրա առաջարկած սկզբնական թվին: 

"Դե պահումներով, բանով", - բոլոր Ր տառերը փափկացնելով մլավեց նա:

Զյավ, այ Զյավիկ, ինչու՞ հենց այդ պահին չասեցիր - "այ կնիկ, ձեռք ես առնու՞մ: Եթե դու ինձ չես գրանցում, ու՞մ ես դու իմ համար փող տալիս - Վագինակի անվան Ֆոնդի՞ն"

Եթե հնարավոր լիներ պահակին նվագակցել, համոզված եմ, որ այդ կինը իմ անթիվ պարտականությունների մեջ դա էլ կներառեր ու նույն նվնվոցով կարմիր դրամապանակից կհաներ "ինձ հասանելիք" 29 000 դրամը ու քաղցրիկ ձայնով կասեր "вот, джЯна, возьми":

Հոգոց

Ես երկար ժամանակ թափառաշրջիկ էի: Մենք բոլորս՝ կոնս ավարտածներս, թափառաշրջիկներ ենք, ծնող ունեցող որբեր: Մարդիկ, ովքեր լսարաններին ժպիտով հրաժեշտ տալուց հետո ողբերգական մահով մեռնում են իրականության կործանիչ ալիքների տակ: 

Անցնում է ժամանակ, շատ ժամանակ, ուշքի ենք գալիս կամ՝ հը-ը, - ինչպես ասում է տատս...

Հիմա, վերջապես, այն մասին, թե ինչ եմ տեսել Կենտրոնով:

Մաս II

Նորությունների բլոկ սկսվեց: Ռեպորտաժներից մեկը պատմում էր ինչ-որ երաժշտական երեկոյի մասին: Գլուխս բարձացրի: Փոքրուց ծանոթ մի դեմք էր էկրանին, ում ստեղծագործական կյանքին և նվիրված էր այդ միջոցառումը: Լրագրողը ծանոթացնում էր մանրամասներին, բացատրում, որ առանց Գագիկ Ծառուկյանի աջակցության, երեկոյի իրականացումը պարզապես անհնար կլիներ: Ասաց նաև, որ դահլիճում ներկա էին Ծառուկյանի ընտանիքի անդամները: Վերջում ելույթ ունեցավ պրն. Դոդի Գագոյի մամլո խոսնակը և գրագիտության նմուշ հանդիսացող լեզվով պոզիտիվ հաղորդեց հանդիսատեսին: Ամենավերջում երևաց հանդիսության մեղավորը, ով մեղավոր ու խեղճացած դեմքով իր խորագույն երախտագիտությունը հայտնեց "Բարգավաճ Հայաստան"-ի տիրոջը:

Ուրիշ կողմից էլ եմ նայում հարցին: Գիտեմ շատ մարդկանց, ովքեր մեծ խնդիրներ են ունեցել, օրինակ, առողջության հետ ու Գագոն գումար է տրամադրել, ինչով պարզապես փրկել է նրանց: Դժվար է ուրանալ նման բաները: Բայց այս տեքստը կապ չունի նմանատիպ պատմությունների հետ: Միգուցե, երեկոյի հերոսը ստացավ իրենը, երբ, կարծես, բոյինգի աջ թևի տակ մնացած դեմքով շնորհակալություն էր հայտնում մի մարդու, ով սպարծիվկայով ու արջի մորթուց կարած մուշտակով կարող է հյուր գնալ Անգլիայի թագուհուն, պարկերով ալյուր բաժանել չունևորներին, դրանց ձայները գնելու անիմաստ նպատակով: Ես ներողություն եմ խնդրում, բայց Դուք, պրն. Ս.Ս. վերջնականապես ինձ հիասթափեցրիք ու մի մեծ կնիք դմփացրեցիք Հայաստանում երաժշտական կրթության էվտանազիայի մասին որոշման տակ: 

Մաս III

Կուզեի մի քանի տող գրել իսկական երաժիշտներին: Ինչու՞ եմ նշում "իսկական" բառը - որովհետև մարդիկ, ովքեր մամայի համար կամ իբրև երաժիշտների ընտանիքի զավակ, կոտորվելով գնում են դաշնամուրի, ջութակի կամ մի այլ գործիքի, այդ ամենը համեմելով վերոնշյալ մամայի բազմաթիվ այցելություններով դասատուների տներ, դասարաններ, դասարանների դռների ետևի կողմեր, շաղ տալով կոնֆետների բազմաքանակ տուփերն ու այդ զզվելի ծրարները, հարամ են անում հա՛մ իրենց, հա՛մ մյուս երեխաների կյանքն ու ապագան: Ես կգրեի իմ նամակը այն երեխաներին, ովքեր փոքրուց եղել ու մնացել են մաքուր, առաջին հերթին որպես մարդ, հետո՝ որպես երաժիշտ: 

Եվ այսպիսով.

Սիրելի երիտասարդ երաժիշտներ, ես հպարտանում եմ ձեզանով, սիրում և անչափ ուրախանում ձեր ամեն մի հաջողությամբ: Ես գիտեմ, թե ինչքան նուրբ է ձեր հոգեբանությունը, գիտեմ, ինչ բարդ է բախվել ռեալ կյանքին, որովհետև ձեզ ոչ ոք տեղյակ չի պահում, գոնե կողքից չի հուշում, որ հեքիաթ չի լինելու: Բայց ես սրտանց հավատում եմ, որ դուք ձեր հարուստ հոգիներում կգտնեք հզորության աղբյուր՝ դժվարությունների հետ պայքարելու համար: Ես հավատում եմ:

Հարգանքով՝
Զյավ

Սերգեի ուրվագիծը

Առավոտյան լրիվ պատահաբար միացրեցի Կենտրոն ալիքը (հիմնականում հեռուստացույց չեմ դիտում, դիտելիս էլ հայկական ալիքներից խուսափում եմ): Ես գիտեմ, որ շատերը զզվում են Պետրոսից, բայց չի կարելի անտեսել նրա պահի տակ փայլատակող օբյեկտիվիզմը ու մեկ-մեկ հրաշալի մարդկանց հետ հանդիպում կազմակերպելը: Այն, ինչ կտեսնեք ստորև ինձ շատ հաճելիորեն զարմացրեց: Թող ներեն ինձ այն մարդիկ, ովքեր վաղուց գիտեն Սերգեյ Դանիելյանի աշխարհայացի ասպեկտների մասին: Ես իմացա դրանց մասին այսօր:

(Բլոգգերը վերջերս անկապ է իրեն դրսևորում, հղումն եմ գցում, կներեք)

http://www.youtube.com/watch?v=f5ngHIvhDw4

Ռոբիկը իրա ոտով մտավ գռոբիկը

Էս էլ Ռոբը..

Երջանիկ ճժերն ու Մեսին. Սամսունգը կապ չունի.

Բաց խուրջինը, տուր դանակը, խնձոր կտրեմ, տամ դիլիմ-դիլիմ...

                                                                    Просматривая статью о пафосной

презентации всякой фиговины в ходе Apple Special Event, была неимоверно обрадована комментариями, следующими за текстом. Больше ничего не скажу, потому что не имею права выражать свое гипер субъективное, мега негативное мнение относительно корпорации "Яблоко". Копирую их сюда и говорю СПАСИБО пользователю под ником Kirov93.

Boggy

 | 23.10.13 | 11:31 | #

 понравилось 55

Самое хорошее из нового у них то, что теперь устройства имеют 128 гб

Kirov93

 | 23.10.13 | 12:02 | #

 понравилось 51

Boggy,
А я люблю Apple не смотря ни на что!

Apokaliptus

 | 23.10.13 | 12:12 | #

 понравилось 245

Kirov93,
Жену да детей своих люби.
Огрызок любить не за что, ты за него деньги платишь.  

Էրեկ նայում էի մատներիս ու պահի տակ գիտակցեցի, որ դրանք ժամանակին մի կարևոր ու լավ առաքելություն էին կատարում: Նվագում էին դաշնամուր: Ոնց որ անցյալ կյանքից դրվագ լիներ: Հիմա որ նայում եմ ձեռքերիս, անիմաստ են թվում իրենց գոյությամբ:
Պետք է մի բան անել

ՊայծաR

4 օր տանը հիվանդ պառկած լինելուց հետո դուրս էկա խանութ:
Կյանքում ինձ այդպես երջանիկ չէի զգացել խանութ գնալիս:
Աշուն է: Չքնաղ, տաք աշուն:

Книга Екклезиаста, Глава 3

¹ Всему свое время, и время всякой вещи под небом: 
² время рождаться, и время умирать; время насаждать, и время вырывать посаженное; 
³ время убивать, и время врачевать; время разрушать, и время строить; 
⁴ время плакать, и время смеяться; время сетовать, и время плясать; 
⁵ время разбрасывать камни, и время собирать камни; время обнимать, и время уклоняться от объятий; 
⁶ время искать, и время терять; время сберегать, и время бросать; 
⁷ время раздирать, и время сшивать; время молчать, и время говорить; 
⁸ время любить, и время ненавидеть; время войне, и время миру. 

Փող չկա "կասսայում"

Գիշերը մի տարօրինակ հուշ էկավ մտքիս:

Գագոյի գործարան, ցերեկ: Ընդունարանում ես եմ, էլի ինչ-որ մեկը աշխատողներից, Գագոյի մեծ աղջիկն ու փոքրը: Աշխատավարձ չեն տվել դեռ ու Աստված գիտի, թե երբ են տալու: Փոքր Գագուհին ել ու մուտ է անում հոր կաբինետ, անչափ երջանկություն պարգևելով նրան: Կարծում եմ, այդ յուղոտ, կապուտաչյա էակը միակն է այս մոլորակի վրա, ում վրա չի կասկածում Գագոն, ով իսկական ուրախություն է նրա համար: Լիլիթիկը փորփրում է համակարգչի մեջ, տարբեր տառատեսակներով տպում իր անունն անգլերեն, խելացի հարցեր տալիս ինձ, ու չարաճճի հայացքով սպասում դրանց պատասխաններին:
Ինչպես միշտ անսպասելիորեն բացվում է հոր կաբինետի դուռը:
- Էս վերցրու, իմ աղջկան կոշիկ կառնես, - քնքուշ տոնով Գագոիդը դիմում է մեծ դստեր ու բացահայտորեն փոխանցում մի քանի դրամական միավորներից կազմված հարյուր հազար ՀՀ դրամ:
Լիլիթիկի մսոտ թուշիկները ժպիտ են ծնում:

Вика поет

"Так сказал Стас" - Թատրոն "Տրու"

Սինոպսիս
Ներկայացումը ռուսական չոլերում կազմավորված մի մաֆիոզ խմբի մասին է, որից մնացել է "մ" տառը (անկեղծ ասած չէր էլ եղել) ու որը բաղկացած է մեկը մեկից տարօրինակ մարդկանցից, որոնք բոլորը սիրում են Վիկային:

Փորձեցի տեսագրությունը գցել,
սակայն յություբը մերժեց

Այս տարվա "Հայֆեստի" շրջանակներում ցուցադրված կարգին ներկայացումների շարքում ինձ համար առաջինը սա էր: Հրավառության պես տպավորիչ, շատ տրամաբանական իր աբսոլուտ անտրամաբանության ու ցանցառության սահմաններում: Ռեցեպտորների որակն ու ուշդարությունը ստուգող մի "սարք", որը չի պահանջում խորանալ ու դիտելուց հետո մտածել "տեսնես, ի՞նչ նկատի ուներ հեղինակն այն դրվագում": Պարզապես լավ լիցքաթափող արվեստի միջոց՝ բարի, խնդալու ու, փաստորեն, չմոռացվող:
Մի տղա կար, անունը Հրանտ էր, հալբաթ հիմա էլ տենց կլինի, եթե դեռ ողջ է: Հրանտը մի արտահայտություն էր կիրառում "взрыв мозга": Այ նման մի բան տեղի ունեցավ հանդիսատեսի հետ այդ օրը ներկայացման ժամանակ: 2 կնատատիկ նույնիսկ չդիմացան բեմից անդադար հնչող գոռգոռոցներին ու չսպասելով կատարսիսի, հենց առաջին շարքից վեր կացան ու լքեցին իրենց նստատեղերը: Մի մարդ, ով հիմնական զանգվածի պես ցնցված էր և անչափ ուրախ, որ նման ազդեցիկ ներկայացումներ գոյություն ունեն ու դրանց տեղ են տալիս ուրիշ երկրներում (ջհանդամ թե Ռուսաստանը չի), ասաց "անպայման պիտի մեկը դուրս գա քորվի ու լինի "Նարեկ Դուրյան", որ մերոնք մնան ու նայեն":
Լավ էր ասված:

Լսվում է Մարիկոնեի անմահ թութք դարձած երաժշտությունը "Կնքահայրը" ֆիլմից:
Ներկայացումը սկսվում է:

Իսկ էլի ուղարկե՞լ ես ինչ-որ տեղ

Ինչքան ավելի են բորբոքվում, էնքան ավելի եմ ես ինձ հանգիստ պահում ու էնքան ավելի են բորբովքում...

Ավտոկայան, ննջարան

-          - Ինչ հավես են մեծացել, - նկատի ունեի փառթամ ու բարձրահասակ ալոեն ու денежное дерево-ն:

-          - Լավն են ծառերս, - ունքը բաձրձացնելով, հանգստություն բերող տոնով ասաց տատս:
Բայց բացի հանգստությունից կար նաև ինչ-որ մեծ բանի բացակայություն ու դրանից ծնված տիեզերական միայնակություն:

                                         

Գեղեցի հետ

Էրեկ առավոտյան անցնում էի "պրոսպեկտի" դալաններից մեկի մոտով: Անցա ու մեկ էլ մոտս ծիծաղի նոպա սկսեց (Լև՛, քեզանից եմ վարակվել): Դալանից գալիս էր վառած սուրճի հոտ, բայց ոչ այնպես, ինչպես տանն է լինում՝ տնային գազօջախի վրա: Այդ հոտը ուրիշ է: Միանգամից ուղեղս սլայդ շոու սկսեց.

Տատիկիս  աշխատավայրի՝ Սանէպիդկայանի երկար միջանցքը, իր բորդո լինոլեումով, դրա տակից ճռճռացող պարկետով, մեծ սենյակների մեծ ու արևշատ պատուհանները: Գլխավոր բժիշկի քարտուղարուհի՝ Սոխակ ծյոծյան ու էպիդեմիոլոգ Սազոնովան, որին միշտ նմանացնում էի ընձուխտի (:Դ) ու անչափ սիրում: Շատախոս ու սովետական մուլտերի սկյուռիկի ձայնով խոսող Օժեն ծյոծյան, թմբլիկ ու անասելի բարի Անուշ ծյոծյան ու լուսավոր Սեդան: Ինչ հավես էր այդ ամենը, ինչ իսկական էր: 

Մի ակնթարթում հիշեցի ամեն ինչն ու բոլորին ու երջանկացա: Իմ մանկության մաս՝ տատիկիս գործի տեղ, ուր հասնելը ինձ համար հավերժություն էր թվում ու հիշում եմ, որ ոչ ամեն անգամն էի հավեսով գնում, բայց արի ու տես, որ քիթս գրգռող մի բուրմունքից մինչև ոսկորներս ուրախացա: 

Լավ հուշեր:

Domo Arigato Mr. Roboto

Աշուն է...
Նման ձև սկսում էին/են դպրոցական թելադրությունները, բայց այն ժամանակ, համոզված եմ, ոչ ոք մեր էրեխեքից ուշադրություն չէր դարձնում՝ աշուն էր դրսում, թե՝ գարնան վերջ: Մենք խրված էինք մեր սեփական անձերի զննման ու ինտենսիվ խճճման մեջ, մենք դպրոցական էինք.. Հիմա ինձ համար այդ բառը համահունչ է ինչ-որ ռոբոտի տեսակին՝ ոչ այդքան հեռավոր ապագայի մի դրվագից (աչքիս առաջ բլեյդռաններ'ն էկավ): Բայց վերադառնանք աշնանը: Աշուն է:
Չեմ իմանում, միգուցե, Լևոնի շնորհիվ փոխվեցին մեր հարաբերություններն աշնան հետ.. հմմ, երևի: Այնքան լավ եմ հիշում, որ դպրոցում զզվում էի աշունից, որ ամեն մի օրս մի դարդաշատ էպոս էր, գոյատևման խնդիր: Ծանր հնչեց վերջին նախադասությունս, ինքս էլ հասկացա, բայց բացարձակ օբյետկիվ եմ նկարագրում այն ժամանակվա զգացողություններս: Ես սպիտակ ագռավ էի ու դա իմ խաչն էր, որը պետք էր կրել մինչև տասներորդ դասարանի վերջը, իսկ տարիներն այն ժամանակ տևում էին մեկը մյուսից ավելի երկար: Քարորդները, կարծես, հսկայական մի դարաշրջան լինեին: Խաչս կրեցի պատվով, տեղ-տեղ, գուցե, ուժասպառ լինելով, մի կողքի գցելով, պահի տակ պատին հենելով, բայց ընդհանուր առմամբ, կենտրոնացած ու հետևողականորեն:
Հիմա աշուն է ու ես լավ եմ: Չէ, մի քիչ սխալ արտահայտվեցի. լավ եմ, ստաբիլ եմ, ոնց ուզում եք հասկացե՛ք, պարոնայք, ու կենսուրախ:

ռուս-բուրյատական մանկությանս կեչիները

Մի օր ընկերներիցս մեկն ասեց, - գիտես, առաջ էնքան դեպրեսիվ էիր:
Վատ զգացի ինձ: Չէի ուզում նման բան լսել ու իմանալ: Հետո, պարզ է, ընկա երկարատև մտորումների գիրկը, փորձում էի պարզել, երբ և ինչպես է տեղի ունեցել այդ ամենն ու ինչ է դրան հանդիսացել պատճառ: Հասկացա: Անցավ շատ ժամանակ, մինչև ստացվեց դա փոխել:
Հիմա աշունը պայծառ է ինձ համար: Հիմա, անկախ տարվա եղանակից, ես ուրախ եմ, որ կա Երկիր մոլորակը ու որ տարիներ առաջ Մուշեղը հանդիպեց Նաիրային ու նրանց սիրո պատմության արդյունքում ծնվեց այն մարդը, ում գրած "խորը փիլիսոփայական" տեքստը դուք հիմա կարդում եք:
Շնորհավորում եմ բոլորիս: Մեզ բախտ է վիճակվել ծնվել:

Ծափահարություններ:
Վարագույր:

Господи, умоляю, спаси моего дедушку.
Аминь

Z

Ձեզ հետ պատահե՞լ է, որ երկար ժամանակ սարսափելի կարևոր թվացող բաները մեկ էլ մի օր դառնան ահավոր հիմար ու անիմաստ: Գրում եմ ու ժպտում Նատ Քինգ Քոլ'ի տակ:
Չեմ իմանում, էս երկրից ա, թե՝ միգուցե, բոլոր տեղերն էլ աշխատավոր ժողովուրդը նման խնդիրներ ունեցել է ու միշտ կունենա ղեկավարության հետ, բայց ստեղ են ասել ԲԱՍՏԱ:

Արա դե զզվցրիք էլի, ուզածներդ ի՞նչն ա - որ թողնեմ, ռադս շաքե՞մ ձեր անասուն, փոքրոգի օֆիսից, որ դառնաք իմ ռեզյումեի միջի ևս մի կետ "յաղք" պիտակո՞վ, որ ապագա հարցազրույցներում պրիտենզիաների մի մեծ դավթար ներկայացնեմ:

- Իսկ հիմա կխնդրեմ հնչեցնեք Ձեր հարցերը մեր կազմակերպության հետ կապված:

Հանում եմ դավթարս ու բարձրաձայնում հարցերի մի մեծ ցուցակ, որը դարձել է ինձ համար իսկական թութք.

1. Շաբաթ օրերը աշխատու՞մ եք.. հա, փաստորեն, իսկ պայմանագրում նշու՞մ եք, որ աշխատում եք... չէ փաստորեն...
2. Տոներին աշխատու՞մ եք.... մեկ-մեկ փաստորեն, հա՞..
3. Ուշացած րոպեները տուգանքի ենթակա՞ են... հաաաա, լավ, հաջորդին անցնեմ, երևի
4. Արտաժամյա աշխատանք հնարավո՞ր է, իսկ այն վարձատրվու՞մ է... հմմ
5. Արձակուրդ գնալն ինչպե՞ս է լինում... չի՞ լինում.. հե հե
6. Դե բոնուսների մասին, կարծում եմ, նույնիսկ չարժե հարցնել, - ՄՌ՛ն ժպտում է Մոնա Լիզայի կտտցրած ժպիտով
7. Սուրճ-թեյ-աման-չաման-սիրուն-ջան-մոխրամանը-բեր ձևաչափն ընդունվա՞ծ է Ձեզ մոտ..
8. Իսկ Ձեր տնօրենը չի՞ կարծում, որ իր միկրոսկոպիկ ընկերությունը Կոկա-Կոլային համազոր է իրականում և, նույնիսկ, միգուցե, ավելի հզոր... Ձեզ այս հարցը ծիծաղելի՞ է թվում.. լավ

Վազում եմ մութ միջանցքով, դուրս գալիս արևի տակ ու շարունակում վազել այնքան, մինչև երևա մի շենք ու մի այգի: Հասնում եմ շենքի աստիճանների մոտ, կանգնում դռան առջև ու թքում: "Սա աննորմալ ա, երևի, կամ հիստերիկ",- մտածում են շենքի դիմաց կանգնած մարդիկ, բայց ինձ մեկ ա: Ես ուզում եմ թքեմ, որ հանգստանամ գոնե մի քիչ, որ մի հատ էլ հուզվեմ ու մաքրեմ հոգուս միջից էն տարիները, որոնք անդարձ գնացին ու կորան ջհանդամները. Չայկովսկու ու կոնսի նամշած դասարաններում՝ նամշած ռոյալների ու ոչ պակաս նամշած ու փտած  ու փտացնող դասատուների կողքին:

...

Նստած եմ օֆիսում, հաշվապահի ու նրա աշակերտի հետ, կաբինետից տնօրենի ձայնն է գալիս, ամեն վայրկյան նա զանգում, ինչ-որ բան է ուզում, որպիսի իր հյուրի մոտ կարևոր մարդ երևա: Մտնում եմ, էշի հայացքով ինձ է նայում, որովհետև ես կես ժամ ուշացել եմ ընդմիջումից: Այդ կես ժամը կգանձվի իմ աշխատավարձից, մոտ մի 400 դրամի տեսքով: Քիչ առաջ ինքս իմ ձեռքով ինձ նկատողություն գրեցի... (lol)

Երթուղայինի 100 դրամով չի ամեն ինչ սահմանափակվում, հավատացե՛ք:

Ավե Զյավիկ

“I'm the one that's got to die when it's time for me to die, so let me live my life the way I want to.”

Jimi Hendrix

ուրախացիր, սրբուհի = ave Maria

Անունս փոքրուց չեմ սիրել: Ինձ համար այն ավելորդ մի բան էր իմ կյանքում՝ ծանր ու գեշ բեռ: Ամեն անգամ երբ պիտի ներկայանայի, ապրիորի ընկնում էի տառապանքների մեջ, մտածում, թե ինչ ինտոնացիայով եմ ասելու, որ մարդիկ ոչ թե ֆիքսվեն անվանս վրա, այլ մի մեղեդի լսեն, որն այնքան տգեղ չի լինի, որքան իմ ծանրաքաշ ու մեծ անունը: Ինձ թվում էր, մարդկիկ ծիծաղելու են դեմքիս, կամ հեչ որ չէ՝ հետևիցս, ու էդ ինձ ուղղակի սպանում էր ու առանց այդ էլ առկա տասնյակ բարդույդներիս ավելացնում ևս մեկը՝ ամենամեծը: Կար նաև ուրիշ մի ձևաչափ, որը նույնպես տանել չէի կարող՝ դա հեռախոսային խոսակցությունն էր, երբ ես պիտի հեռախոսի մոտ խնդրեի ընկերներիցս որևէ մեկին, ում զանգում էի առաջին անգամ:
- Ալլո, բարև Ձեզ, Լենային-ին կարելի՞ է:
- Ո՞վ է հարցնում:
- Աշխենը:
- Արսե՞նը:
Այդ պահին ուզում էի գնալ, կախել հարցնողին ու հետո գցվել պատուհանից:

Մեկումեջ ինձ հանդիպում էին մարդիկ, ովքեր փարոսի պես թեպետ մի պահ, բայց լուսավորում էին իմ անունը, հրաշալի պատմություններ պատմում դրա հետ կապված, հիացած վանկարկում այն: Օֆ օֆ, այդ պահերին լավ էի ինձ զգում, բայց հետո գալիս էր վաղը... Շատ էի կոմպլեքսավորվում, երբ փորձում էին անունս կրճատել - ինձ համար Մարիշից Աշ լսելն այնքան բնական էր ու հարազատ, իսկ ուրիշ մարդիկ սովոր էին նրան, որ Աշ-ը վերաբերում է միայն Աշոտին:
Դասարանցիներիցս մեկն էր ամենաշատը ծաղրում ինձ: Հետո երբ սկսեց հանդիպել իր ապագա ամուսնու՝ Աշոտի հետ, անվանս կրճատ տարբերակն էլ սկսեց մի ուրիշ տեսակ սիրով լի արտասանել: Բարիացել էր, ինչ էր արել, չիմացա:
Հետո կոնսն էր: Լավ էր կոնսում ամեն առումով: Դպրոցի կտտանքներից հետո սա մի դրախտ էր, ուր ամեն քայլս գնահատում էին, ուրախանում մեջբերումներովս ու բացահայտումնորովս... Լացս էկավ, հիշեցի..

Լև, կոնսի մոտով անցնելուց չեմ հուզվում, որովհետև էն, ինչ սպասում էի նման էր избушка на курьих ножках դրվագին՝ повернись, избушка, ко мне передом, к лесу задом... իմ տարբերակում իզբուշկան ֆռաց քամակով դեպի ինձ ու ես մնացի մութ ու վախենալու անտառում մեեեն-մենակ, հետն էլ գայլերի ոռնոց սկսեց լսվել:
Ինչևէ, կոնսի հետ կապված են բազմաթիվ չափազանց դրական էմոցիաներ, հիշողություններ: Լավ էր կոնսում: Անունս էլ շատ չէին բզբզում: Սիրում էին ինձ բոլորը: Իսկ հետո.. հետո դու հայտնվեցիր, Լևոն:

- Բարև, Աշխեն:
- Բարև, Լևոն:

Հրաշք տեղի ունեցավ՝ (oh happy day.... դու երգում ես) ես սկսեցի սիրել անունս քո շնորհիվ :)
Քո նման ոչ ոք այն չի արտասանում՝ հստակ, սիրուն շ-ով ու սիրով.. սեր սեր սեր կասես, - հիմա դու, պաուզա կանես մեկ ութերորդական ու կխնդաս..

Մերսի, Լև (messsi):
Վարագույր

требуется прораб

Эти чертовы прорабы до ручки меня доведут!!!! Надо же быть такими наглыми и прилипчивыми......

ձյաձь

Սիրտս խառնում ա, երբ շեֆի հյուրերը դիմում են ինձ "սիրուն ջան"-ով.. զգում եմ ինձ վեծեռոկի մատուցողուհի :/

Յաղք!!!!!!!!!!!!!!

Так не хочется через несколько лет повернуться и понять, что самое главное было навеки потеряно..

fuck!

Խիստ նկատողություն ուշանալու համար ??????????????????

notification

                        say NO to facebook! 

мелочи всякие или կնգա ռուսն ա լավ

.. Когда мы поздним вечером вчетвером оказались во дворе и решили вместо предложенного мною такси поехать на автобусе, я сразу представила то, что нас могло ожидать и оказалась права.

Машка остановила маршрутку.
Изнутри на нас таращились голодные глаза.

Стало дурно.

Все полезли и я полезла. Ох, как тяжело было на сердце!

Глаголя ня русском и польском, мы ввалились внутрь. Агнешка и Лиана сели на одно сиденье, я с Машкой встали у двери, у нас была радость. Лианночка рассмеялась своим брендовым смехом, который естественно в ту же секунду подействовал на "голодных" подобно свежему мяску. Но, помимо смеха, как было выше упомянуто, звучала русская и польская речь. Я поняла, о чем подумали голодные. На сердце стало еще тяжелее. Они начали громкое, детальное обсуждение необычной компании. Очень хотелось попросить девчонок помолчать или говорить на армянском, во избежание того, что случилось потом. Но было неудобно.

В какой-то момент я обратилась к Машке на армянском. Тот "голодный", который был лысым обратился к своим со словами "արա, էս հայերեն էլ գիտեն". Но через пару минут пойманная им нить, была снова потеряна. Они отбросили все сомнения, касательно нашей национальной принадлежности. Они были уверены в том, что мы - славяне.

Уже потом я представила себя на их месте и поняла, что уловить, на каком языке "эти девчонки" говорят, было бы крайне сложно. Русско-польский разговор с двумя армянскими словами мог значить для них только то, что мы были как минимум русскими.

...Меня тронули за руку. Поняв, кто это может быть, я медленно обернулась.

- Մորքու՛ր, արի նստի, - сказал лысый, думая, что я все равно его не пойму, обратись он ко мне хоть как к вилке.

Мой голос  - какой-то непонятный. Если бы меня попросили описать его, я бы не смогла. Но одно знаю точно - он не высокий и не писклявый, а иногда, в зависимости от ситуации, становится очень-очень низким, серьезным и пугающим. Вот как в этот раз.

- Կարգին խոսա, - пробасила я, с ненавидящим взглядом.

Лысый наделал в штаны.  Я отвернулась 

Тут началось шу-шу - похуже бабского: "արա, սրանք հայ են... արա, հայերեն գիտեին... արա, վայ քու, արա и т.д."...

Меня затошнило от всего на свете. 

Каждый раз попадая в подобные ситуации, я хочу выкричать таким все, что о них думаю и потом пойти смыть с себя все эти эмоции. Но, потом я забываю о таких людях и продолжаю думать о том, что мой народ развивается, идет вперед, воспитывается, вбирает в себя цивилизацию. Тогда как в реальности уже слышны звуки дудука и расставляются скамейки-ишавотнуки по случаю погребения какой-то части нации.

Машка стихла, съежилась.

Я ждала нашей остановки и надеялась на то, что эти рожи сойдут до нас.

Так и случилось. При выходе кто-то из них бросил девичье "պրծաք մեզնից". Потом мы ехали молча.

Позже Машка сказала, что скрутилась так из-за того, что не смогла заступиться за меня, не знала, что сказать. Да и не надо было. Я сказала достаточно - и за себя и за девчонок.

ЯВД ЛКВДХ КЛйахд кйАКЙКЙД

Что бы случилось, если бы в один прекрасный день у меня появилась любимая работа?
Наверное, я бы сошла с ума от счастья..

внутренний турудмпоц

Сегодня утром, когда я поняла, что на час опоздала со звонком Бену, захотела застрелиться.
Откуда это чувство вселенского сожаления за каждый промах - даже очень маленький, это невыносимое желание повернуть время вспять, чтобы все исправить?! Я раньше не такой была..

16.04.2013

Все мы равны.

Вне зависимости от нашего мышления, папиных денег, расовой принадлежности и назначенной миссии. Мы - едины, потому что навсегда связаны пуповиной нашей планеты, до самого-самого конца, до того мига, когда душа взмоется вверх к отцу нашему Господу, а тело вернется туда, откуда когда-то начало свое существование. 

Боже, не оставь нас на нашем пути, прости нас за жестокость и глупость нашу, упаси от уныния.
Аминь

Հայեր

- Բարև Ձեզ, խնդրում եմ ինձ 100 գրամ սուրճ աղացեք:
- Վայ, ազիզ ջան, էս ու՞ր ես, չես էրևում: Ես էլ մտածեցի, չես աշխատում:

Վարագույր

sAbaka

Хорошо быть твоей сAбакой..

:(

Նոր իմացա, որ Աննա Մանդալյանն ա մահացել:

,

И вот я иду по полю боя, из последних сил волоча уставшие ноги, неся в груди изношенное, шитое-перешитое сердце и зареванную до последней капли душу. В горле пересохло до такой степени, что каждый раз сглатывая слюну, я делаю огромное усилие и чувствую сильную боль. Глаза щиплет. Я не спала несколько ночей подряд. Сражения не прекращались ни на секунду и надо было стоять в обороне и защищаться в густой темноте, потому что ты всегда нападаешь внезапно. Это твой стратегический стиль. Я никак не могу привыкнуть к нему, понять логику и дать отпор до того, как ты атакуешь. Твоя война - хаотична, в ней нету никаких правил, дипломатии, белых флагов. Но самое главное - в ней нет никакой надежды.  Я воюю, потому что этого хочешь ты; а я всегда делаю так, как хочется твоему сердцу. Я воюю и на следующий день не помню, что идет война, потому что я всегда в мире, я готова к миру. Я прощаю. Я не теряю веры в хорошее. Моя вера не объясняется, не аргументируется, не обосновывается. Моя вера - это мой Бог внутри меня. Он защищает меня, дает сил на поле битвы, помогает двигаться вперед, сквозь колючую проволоку и дымовые шашки, сквозь все твои преграды, помогает нести на сломанной спине весь твой арсенал и продовольствие, а также банджо и мандолину. На досуге ты любишь помузыцировать. Иногда ты временно прекращаешь битву, но лишь для того, чтобы еще раз внимательно изучить противника, найти новые причины для того, чтобы энергично и с улыбкой на безмятежном лице продолжить военные действия. Мы - ты и я - воюем против меня. Мы хотим изменить противника, ибо он не соответствует твоим представлениям. Мы желаем сломать ему хребет, уничтожить, свергнуть, посмеяться над его жалким видом проигравшего и втоптать его голову в рыхлую, весеннюю землю. Ты не хочешь мира. Тебе интересно только на войне - кровавой и жестокой. Чего мы хотим после свержения - я пока не знаю. Чего ты хочешь после моего свержения? Какие планы? Мне интересно знать, что будет там, за следующим поворотом судьбы. Ты ведь сведущ обо всем плохом, что может случиться. Поведай, пожалуйста. 

Время словно остановилось..

N

Опять пишу про родителей. Про маму.
Мама
В последнее время щимит сердце, потому что начала замечать то, чего раньше просто не понимала и очень хочу извиниться за это. Пишу сейчас и хочется в голос зареветь. Мама, извини меня, пожалуйста за то, что я мало времени провожу с тобой, за то, что могу иногда быть грубой - потом, вспоминая собственное поведение, хочу взять и повеситься. Мам, я очень хочу, чтобы ты была самой счастливой женщиной на свете, чтобы все то что мы с тобой пережили, осталось на страницах истории, в прошлом, чтобы тебя ждало только самое доброе и светлое, потому что ты, мам джан, этого достойна! На протяжении всей моей жизни все те люди из моего окружения, с которыми я знакомила тебя, смотрели на тебя глазами, полными восхищения. Каждый раз услышав что-то наподобие "ого, какая у тебя классная мама", я довольно улыбаюсь, мне очень приятно и я горжусь тем, что именно эта женщина является моей матерью. Мам, может это прозвучит глупо, но я так хочу подарить тебе красивую жизнь, полную незабываемых моментов, блестящей радости и благодарности за все то, что ты для меня сделала/делаешь, за то, что в самые трудные периоды ты делала все для того, чтобы я чувствовала себя любимой и счастливой, создавала комфорт в нереальных условиях, была моим ангелом-хранителем.
В детстве я так боялась потерять тебя из виду - в физическом и психологическом смысле. Однажды я вернулась из музыкальной школы и не нашла тебя дома. Мой дядя - папин младший брат (запах одеколона которого навсегда засел в носу и каждый раз почуяв его, меня начинает грызть гадкая тоска) сказал, что ты уехала. Я помню, как сердце в этот момент провалилось куда-то глубоко в землю, в голове все моментально помутилось, я начала плакать, потом зачем-то взяла твою футболку, обняла ее и мой рев стал пуще прежнего. Только потом дядяд сказал, что ты в гостях и что он отвезет меня к тебе. Мам, я всегда была очень привязана к тебе и то, что за последние пару лет я стала намного самостоятельней, не значит, что мое отношение к тебе хоть на миллиметр изменилось. Господь свидетель, как трудно мне было это сделать. Но это было жизненно важно для меня.
Мам, каждый день ты ждешь меня с работы с очередным кулинарным чудом на готове, грустишь, когда я возвращаюсь поздно и не пробую то, что ты с такой любовью приготовила. для меня. Я бы тоже загрустила, теперь понимаю. Мам, я знаю, что ты - единственный человек на этой планете, который пойдет за мной до самого конца, хоть в ад. Пойдет и не на секунду не обернется! Мы с тобой команда навсегда, мам. Мы чемпионы. Раньше я думала, что кроме тебя будет еще один человек, но я ошибалась, теперь только понимаю.
Я хочу отвезти тебя в самые красивые места на земле, показать и рассказать самое интересное, чтобы ты улыбалась и радовалась, чтобы ты была счастлива. В последнее время я поняла, что не могу выражать свою любовь к тебе, выражать открыто, напрямую. Я стала закомплексованной в этом смысле и мне плохо. На самом же деле, я хочу сломя голову побежать к тебе и обнять и долго так стоять.
Мы проживаем какой-то маленький отрезок, ну очень маленький и тратить его на то, чтобы осознанно страдать, бояться быть собой, терпеть то, что не стоит терпеть ни при каких обстаятельствах, делать больно самым любимым, забывать о них и думать только о себе, стыдно! Мам, мне стыдно за все, что я делала не так. Извини меня. Сердце щимит, не знаю, что происходит со мной. Tы сейчас мирно спишь, ты так устала за сегодня, за все эти годы. Думала, будет лучше, а все оказалось в сто раз хуже. Но ты прошла через это вместе со мной. Ты сильная, мам и я так горжусь тобой! Я пытаюсь вернуть то, что пропустила, чего не могла пропустить, но, все-таки, пропустила. Я знаю, почему так случилось и я это исправлю. Надо спешить.
Мама у меня одна...
Берегите маму

ջա՜ն, բալես, բալես

Շեֆս հեռախոսը թողել էր օֆիսում:

Զանգ տղայից: Վերցնում եմ:

- Հա, Խաչ ջան:

- Պա՞պ:

Վարագույր:

шшш..

Официально заявляю - мне надоело!
Все таки, всему на этом свете есть предел. Если неосторожно или же наоборот, весьма осознанно переступить почти невидимую черту, назад дороги больше не будет.
Пугаю? Гм-гм, звучит как-то пафосно, да?
Речь идет о моей работе.
В прошлый раз было приблизительно тоже самое. Но там был Гагоид, а его не сравнишь ни с кем и не с чем на этой планете. Я высыхаю - медленно и необратимо. Может, это все из-за моего характера? Всегда стараюсь делать май бест, чтобы увидеть самое лучшее в самом тривиальном, нахожу интерес, вкладываюсь на все сто, а то и больше.
"затем пришло разочарование и категорически не захотело уходить..."
Деньги нужны. Особенно сейчас. Это оправдывает то, что я сижу здесь, веду переписку с китайцами и итальянцами, ищу, нахожу, отвечаю на глупые вопросы шефа, объясняю ему примитивные вещи, которые он не хочет понимать, потому что привык к тому, что работа может быть только тактильно ощутимой, кричащей о себе. Интеллектуальная работа - это не работа. Но Арташ - не Гаго. Вот в чем фишка. И Аветисян тоже не Гаго. Вообще не Гаго. (трижды написала имя этого засранца... изыди! изыди! изыди!)
Как все быстро изменилось.. как плавно он переложил все обязанности Эммы (бывшей секретарши) на мои плечи. Сперва я себе внушала, что это все лишь кажется мне, потом, меня поставили перед фактом и, так как в голове звучало лишь одно - "деньги нужны", я смирилась и с чаем и с кофе....
Ко мне с первого дня относятся здесь очень хорошо. Я думала, это есть формула рабочего счастья и для меня это было настолько важно, что остальные мелочи, которые на самом деле вовсе не были мелочами - Тец, конец света, стресс-каждый-день - исчезали. В реальности же, они скапливались где-то в душе и ждали удобного момента, чтобы выскочить на меня же. Думаю, первую попытку они уже совершили. Неприятно, скажу вам. А еще крайне смешно. Потому что сейчас мой дом находится в 5-и минутах езды от бывшей работы (но маршртука туда едет всего одна и то раз в 40 минут. Тец - все равно sux!), но у меня нет сил улыбаться этому - чересчур настрадалась я из-за этого долбанного места.
Тец измотал меня, не оставил почти никакой надежды на то, что когда-нибудь я буду работать "в городе". Но я не помню плохого. Мозги не хотят удерживать негативную информацию. (Лев, а то что ты говоришь, что "оказывается" я помню все плохое, это от того, что плохое от любимых помнится четче).
Я хочу творчества, хочу свободы, хочу пищи для мозгов и не получаю.
У меня настолько пестрое резюме, что мне самой становится смешно, когда я его просматриваю. Получается, я знаю всего по-немногу, быстро учусь и не знаю ничего настолько, чтобы сказать, что знаю.. Я это признаю.
"- Вам кофе сладкий? А чай - зеленый или черный? Пепельницу принести? Нет? Хорошо. Да я сейчас посмотрю нa LBMA сколько сегодня стоит золото". (место работы сменилось, а LBMA так и остался)
Периодически приходит момент, когда я ему не могу что-то объяснить и он тупеет... а потом еще и еще.. Я стараюсь не терять самообладания. Но это сильно изнуряет.

- Продиктуй номер В.
- Мой компьютер испортился и телефонная книжка полетела к чертям (естественно, последнее говорится не в такой форме)
- Что-то очень часто у тебя номера пропадают.
Твою мать, Багдасарян, надо же быть такой сукой а... Как тебе не стыдно вешать на меня то, чего нет?!!! Тьфу..
- Такое случается впервые, г-н Багдасарян.
Молчание.
- Когда это у тебя компьютер испортился и все стерлось?, - спрашивается язвительным тоном.
- Когда вас на было в стране (урод).
Снова молчание. Кидает трубку
Спасибо Андо (нашему сотруднику), который в это время был у шефа в кабинете и мед-лен-но объяснил тому, что в том, что техника испортилась и информация полетела, моей вины нет.

Если бы не музыка, я бы давным давно сошла с ума. Все привыкли к тому, что я сижу в наушниках и работаю в этом, комфортном мне состоянии. И еще кое что: так получилось, что все сотрудники нашей фирмы - замечательные люди. А это очень важно для меня!

Люди говорят, что в моей стране найти работу, да еще и хорошо оплачиваемую (типа, моя зарплата относится к этой категории) очень трудно и что нельзя капризничать - երկու էրնեկ մի տեղ չի լինում. Я докажу самой себе, что все возможно и что я найду то, что будет и сердцу и карману мило.
Аве Зявик

limonaire

Արևը պայծառ շողում էր, իսկ դու` ձեռքումդ մի գորշ գույնի կտոր բռնած մեր երկուսի գլխավերևում, քայլում էիր ու վատ բաներ մտածում արևի, երկնքի ու իմ մասին...

Նրանք կամուսնան ու կկարծեն թե տարբերվերում են:

блузочка в цветочек

Я помню эту дорогу, не помню, как ехали, но помню все ощущения - радости, восторга, счастья и полноценности. Летняя дорога - длинная и солнечная, как само детство.. едем в папиной Тойоте Королле 1991г. В то время такую машину мог позволить себе далеко не каждый, а у папы это была уже вторая. Теперь я понимаю и восхищаюсь его даром зарабатывания денег наиинтеллектуальнейшим и честным образом. У папы дар экономиста.

...И вот мы едем в нашей белой машине, а магнитола разврывается горячим голосом Патриции Каас.... Папа обожал ее песни. Боже, до сих пор услышав ее голос, я сразу возвращаюсь на ту дорогу: что-то помнится очень отчетливо, что-то уже расплылось, но ощущения добра и радости настолько ясны, что иногда кажется, я могу потрогать рукой теплый асфальт или зеленые деревья у дороги.
Мы едем. Мы - счастливая семья.