Чай пили, ложки били, по-турецки говорили....

багульник

Не знаю, почему, но в последнее время все чаще вспоминаю детские годы, проведенные в Сибири и Бурятии/Северобайкальске. Интересно, есть куча всего, что память отказывается сохранять - людей, повстречавшихся вчера, причину того, что сейчас ноет указательный палец левой руки, обиду, заработанную несколько лет назад, места, где я была совсем недавно, а Кичеру и Северобайкальск я буду помнить, пожалуй, до конца дней.
Все картинки, связанные с вышеуказанными местами, не сразу соединяются воедино: это требует времени. Память подобно ленивому творцу, смакующему экстатическое действо созидания, начинает искать кадры моей маленькой истории - их очень много, но они рассыпались по всей жизни, может, чуть-чуть запылились, к ним надо относиться очень бережно. Одно неверное, резкое движение и кусочек чего-то очень важного может закатиться далеко-далеко и после этого его будет очень трудно отыскать.
Когда я думаю о Кичере, я вспоминаю Тайгу. Наши дома находились в непосредственном соседстве с ней. Там всегда был снег по колено (взрослое), если не выше. Помню, однажды под Новый Год, мои двоюродные братья запугали меня ведьмой, прячущейся в большом ящике, в коридоре. Страх был настолько силен, что потом, спустя много лет, я могла поклясться, что точно видела эту ведьму, хоть и помню, что потом, из ящика выпрыгнула сестра. У меня с папиной стороны много двоюродных братьев и сестер. Каждый из них дорог мне пуще родного и я очень горжусь ими, скучаю и люблю. Детство без них было бы лишено сказочности, которой я так дорожу. Запах горящих дров - то, что было естественно тогда и что искалечило целое поколение детишек потом, в 90-е, в Армении. Лев любит этот запах, а я разрываюсь между "люблю" и "ненавижу", потому что мой мозг не может однозначно реагировать на этот раздражитель. Может, это немного связано с принципом неопределенности?.. :)) В Кичере было всякое - плохое, хорошее. Одно из самых жутких воспоминаний, это мои больные уши. А не заболеть made in Armenia организму в такой нечеловеческий дубак и сильную влажность, было невозможно. Уши болели так, что казалось, они скоро взорвутся и только тогда придет вожделенное облегчение. Занавес.
Северобайкальск.

озеро Байкал

Это в первую очередь мой детский сад "Гулливер". Становление моей личности среди русских и бурятов. Репрессии и радость со стороны ребят. Любовь к Максиму (блин) и бесчисленные акты наказания за плохое поведение, выражающиеся становлением в угол миллион раз наравне с мальчишками. Слово "говно", которое я узнала благодаря собачьим какашкам, увиденным нашими ребятами. Еще очень долго после этого я думала, что говно - это собачий экскремент, с белым оттенком. Игра в жмурки, в которую я бы и сейчас поиграла с удовольствием. Волшебное слово "профилактика", о котором все слышали, но смысл которого знали далеко не все. В один из полуденных часов, посвященных сну, ты слышишь, как тебя будит воспитательница и шепотом говорит о том, что надо вставать, потому что тебя повезут на профилактику. Счастье от этих слов. Великое, неописуемое состояние коматозного счастья. Едем еще с несколькими "избранными" на автобусе куда-то загород. Вижу деревянное здание, остальное описание расплывается в памяти. Мы отправляемся на фундаментальный медосмотр. Потом баня. Нас отдраивают воспитательницы. Думаю, будто последний раз в жизни моюсь. Чувствую себя униженной от этого, но ощущение "избранности" не отпускает, и по сему, мне все равно хорошо. Потом нас рьяно сушат полотенцем и отправляют по сказочно-деревянным лестницам куда-то наверх - пить липовый чай. Ммммм... не забуду никода этот магический вкус. (После этого я всего раз наслаждалась дивным этим напитком, когда вместе с классом своего профессора по фортепиано ездила в Кировакан. Помню, у меня случился ступор от этого давно забытого, волшебного вкуса. Ощущение счастья накрыло с головой). Вся атмосфера "профилактики" была будто нарисована самим Васнецовым или Билибиным, которых я обожаю с самого детства. Родители всегда баловали меня редкими книгами и я просто учитывалась ими. Параллельно с литературой были еще диафильмы, которые по сей день бережно хранятся дома. Благодаря им я оказывалась в сказках Пушкина (но, конечно, не только Пушкина - моя "диафильмотека" была очень большой) и заодно учила их наизусть. Мама никогда не пропускала новое поступление диафильмов, чем радовала меня до икоты. Детсадовские дни рождения, проходившие так замечательно, так торжественно, с традиционным "как на Ванины именины испекли мы каравай, вот такой вышины, вот такой ширины". Радость от всего происходящего. Как мы с Олей Огурцовой мочили водой платки и потом жевали их, искренне наслаждаясь вкусом мокрой ткани. Как я ненавидела (и до сих пор ненавижу) молочную пенку и как сходила с ума (и до сих пор схожу) по гороховому супу. Теплица моего детсада, с каким-то особым запахом, где зимой росли помидоры и огуцы, где было тепло и здорово. Мой первый педагог по фортепиано, к которому мама отвела меня в 3 года (жесть!). Пъеска, слова которой до сих пор звучат в голове "Во саду ли, в огороде выросла капуста. Мальчик девочку целует, думает игрушка" (в тот день Лев от души постебался над русским фольклором). Мама, у которой тогда были длинные волосы и красная заколка. Она работала в ТБЦ, где они с Любовью Николаевной были художниками-оформителями. Помню запах гуаши (почему-то запечатлелся именно красный цвет, которым мама выводила каллиграфически-совершенные буквы), булочки с сахаром, из соседней булочной - самые вкусные булочки на свете, маринованные грибы Любови Николаевной, ее внука, который, когда узнал, что мы собираемся обратно, в Ереван, сполз по стене прихожей и сказал "не уезжай, я тебя люблю". Фигасе, в 5 лет четко знать, что любишь кого-то. Респект! Площадь в Новом Городе, как назывался центр города, где под Новый Год строили огромную горку для катания, эдакий прородитель американских горок, спускаясь по которой, душа в пятки уходила. Каток, построенный в старом, сказочном стиле, где я впервые встала на коньки, где мы катались вместе с дедушкой, который приезжал навестить нас. Запах багульника - самый потрясающий, навсегда пленивший мое обоняние, Оксана - дочка папиного друга, которая была старше меня, но которая так хорошо понимала мои шутки и плакала над ними до слез, ходила со мной к озеру, терпела, когда подскользнувшись на камнях, я хваталась за ее русый хвост, чтобы не оказаться в холодной воде Байкала, иногда присматривала за мной, когда родителей не было дома, придумывала игры с мамиными необычными серьгами в главных ролях, пила кофе, приготовленный мной из раздавленных старой кофемолкой кофейных зерен (ибо ни у кого из нас не было сил молоть кофе этой штуковиной), возилась со мной, когда я ходила к ним в гости, давала свои сапоги, которые были мне велики на 8 размеров, только бы я не промочила ноги по пути в кинотеатр, в котором шел фильм с участием Брюса Ли. Место на обрыве у озера, куда мы ездили на шашлыки. И, снова, запах багульника, усиливающийся после дождя. Кристально чистая вода Байкала, ели, прибрежные камни, самых замысловатых форм, целый мешок которых я притащила с собой в Ереван.
Нижнеангарск, находившейся к югу от Северобайкальска, в который вела витьеватая дорога. Там были дома с синими ставнями. Ставни... Улыбаюсь.. Сувенирный магазин, самым ярким товаром которого была для меня матрешка. (Потом через много лет папа привез мне матрешку круче той, в магазине, где самая маленькая была еле видна). Арина из детского сада, которая была самой красивой девочкой в саду, на которую я так хотела быть похожей, с которой мы не ладили. Потом как-то стоя с мамой в очереди в булочную, она прибежала, мы разговорились и она потащила меня показывать свой дом, который оказался за три девять земель. Мама уже думала, что меня убили и съели. Очень рассердилась на меня. Но это стоило того. Парад, во время которого, я сидела на плечах у папы. Мое любимое лакомство - кедровые орешки, маленькие размеры и труднодобываемость которых отнюдь не остонавливали меня, а наоборот, разжигали инстинкт охотника.... Самолеты. Все детство напролет. Синие ступени, ведущие на второй этаж боинга, аэропорты, залы ожидания, голос женщины, которая пыталась унять пассажиров, скопившихся из-за какой-то неполадки, пытающихся любой ценой попасть куда собирались, "женщины и дети" впервые услышанное мною, ставшее стимулом для активности среди вышеупомянутых, непонятное тогда и тем более сейчас. Почему женщины и дети? А мужчины? А как же они? Истории о том, как стюардесса взяла мамино разрешение отвести меня к командиру экипажа, который возился со мной долгое время и не хотел возвращать законной родительнице.
Спасибо за то, что это все было. Потом, может еще что-то вспомню. Обязательно запишу.

Z

ինքը հիմա տանը չի

Կանացի ձայն հեռախոսի մեջ:
- Բարև ձեզ, դուք ինչ-որ հայտարարություն եք տվել աշղեկի համար, հա՞:
- Այո (ինչ-որ տենց բան հիշում եմ ~):
- Ես եմ զանգահարում, որովհետև ամուսինս վաղը գալիս ա Մասկվայից, պըրարաբ ա ընդեղ էլ աշխատել - երջանկություն եմ լսում լսափողի ներսում, քիչ ա մնում շնորհավորեմ, - ասեց, զանգի, ռեզյումե ուղարկի, ասա, որ վաղը, կամ մյուս օրը կգնամ հարցազրույցի:
- Ձեր անունը ինչպե՞ս ա:
- Անահիտ:
- Անահիտ ջան, գրեք մեր մեյլը...

Վարագույր

Տեցի նախավերջին մեմուարները

Էրեկ գնում եմ զուգարան, որ գդալս լվանամ, ճանապարհին սենյակի օֆիսի տղաներից մեկն ա հանկարծակի հայտնվում: Վեր էմ թռնում: Երևի, շատ խնդալու եմ վեր թռնում:Ժպտում ա:
- Վա՜յ, վախացրի՞:
Արդեն գդալս եմ պռտում ներսում:
- Հա:
- Կներեք, չէի ուզում:
- Հավատում եմ:
(Բանգլադեշի երկխոսություն... Ախր մեկ-մեկ չես իմանում, ոնց պատասխանես տղամարդկանց, որ քյառթույի պես չհնչի սեփական ականջիդ համար: Բայց ավելի լավ ա տենց: Դիրքդ միանգամից հասկանում են, չեն երկարացնում անբովանդակ խոսակցությունները)

Գդալս լվանում, վերջացնում, դուրս եմ գալիս:
Մեկ էլ տեսնեմ, Լուսոն ա համարյա վազելով գալիս էդ տղաների սենյակի մոտ: Ես գնում եմ մեր սենյակ:
5 րոպե հետո Լուսոն զանգում ա ինձ:
- Աշխեն, կգա՞ս մոտս: Սյուրպրիզ ունեմ քո համար, - Լուսոն երջանիկ ա:
Գնում եմ մոտը: Սեղանին դրված են 3 փոքրիկ ծաղկամաններ՝ տարբեր գույնի միկրոծաղիկներով:
- Ընտրի, որն ես ուզում, - ասում ա Լուսոն ու ժպտում: Ուրախությունից բերանը չի փակվում:
- Էս ո՞րտեղից, Լուս:
- Էն տղան նվիրեց նոր, ասեց մեկը քեզ, մեկն էլ էն աղջկան, հետո իրանն էլ նվիրեց:
- Ո՞ր տղան:
- Էն որ քեզ վախացրեց:
Լռվում եմ:
- Դո՞ւ ինչ գիտես, որ վախացրել ա:
- Ինքը նոր ասեց:
(հոգոց, ֆաք յու "էն տղա")
- Մազերդ նորից հետ կներկես, էղա՞վ:
Ինչ-որ բաներ ա ասում presto-յի մեջ: Համաձայն ա:

Մի քանի րոպե ընտրում եմ ծաղիկիս գույնը: Դիլեմման ալ կարմիրի ու սսփրթնած վարդագույնի մեջ ա: Վառ մանուշակագույնը Լուսոն արդեն սեփականաշնորհել էր:
Կարմիրն եմ ընտրում:
Լուսոն դեռ ժպտում ա:
- Լսի, էսօր նե՜նց կաշաների մեջ էի:
Ես մտածում եմ, տղա-մղա ա չամռվել:
- Ի՞նչ կաշա:
- Լսիիիիի, գնացել էի հարցազրույցի էսօր:
Հազիվ եմ պահում ծաղիկս ձեռքիս մեջ: Էս ինչ մետամորֆոզներ են տեղի ունենում, օ մայ գադ..
Պատմում ա մանրամասները՝ ինչ ա գրել, ինչ բարդ էր ու որ հաստատ չի անցել:
- Լուս, հպարտանում եմ քեզնով, - ասում եմ ես ու սիրտս լցվում ա, - Ուրիշ տեղ էլ կգնաս հարցազրույցի, ոչինչ:
Ժպտում ա էլի Լուսոս:
Ծաղիկս առնում, գնում եմ:
Ճանապարհին "էն տղուն" մերսի եմ ասում:
- Խնդրեմ, Աշխեն ջա՜ն, - ջիգյարով ասում ա նա:
Գալիս եմ մեր սենյակ: Ավետիսյանին եմ ցույց տալիս բույսը:
- Բա, տենում ես, Աշխեն ջան, ոնց են քեզ վորաբերվում: Հիմա սենց բաներ հազվադեպ են հանդիպում: Էդ լավ ա:
Մեկ-մեկ Ավետիսյանին Դալայ լամայի շորերն են պակասում:

Ռեդհեդ. Սկիզբ. Ապստամբություն.

Լուսոյի մասին խոսել եմ ստեղ: Երևի կհիշեք այն ռեդհեդ աղջկան, ով աշխատում ա տեցի սրտում գտնվող, սակայն, ամբողջովին զրկված այդ օրգանին բնորոշ ջերմությունից, "կոբոաբեական" շենքում:
Լուսոն լավն ա... Սկզբում նա համարյա չէր խոսում: Նույնիսկ բարևելուց հետո երկար մտածում էի. իսկ միգուցե, նա չբարևե՞ց, ուղղակի նրա բարևը լսելու ցանկությունս էր աուդիոհալուցինացիաներ ծնել: Կարճ ասաց, "չէր կպնում" մեր շփումը, ու ես շատ էի նեղվում, որովհետև զգում էի, որ Լուսոն լյա՜վ ռեդհեդ ա... համարյա 2 մետր հասակով, ցածր ձայնով (համարյա միշտ շշուկով ա խոսում, մանավանդ երբ ինչ-որ տեղ ա զանգում գործով), արագ քայլվածքով (թվում ա, հատուկ ա տենց արագ քայլում, որ մարդիկ իրան չհասցնեն-տեսնեն... բայց ես հո տեսել եմ, թե ինչպես մի օր գազազած տեմպով ընթացող, կանգնելու միտք չունեցող երթուղայինի վարորդը ծռվեց ու եսիմ ոնց ստոպ տվեց, որ Լուսոն կարողանա նստել իր մեքենան) ու համեստ: Նույնիսկ տնօրենս էր հասկացել, որ լավն ա Լուսոն: Մի անգամ ռեդհեդի գնալուց հետո ասեց "Լավն ա մեր Լուսոն: Մի քիչ կտտցրած ա, բայց լավն ա":
Մի 2 անգամ գերբերա նվիրեցի: Զարմացել էր: Ասեց "էս ինչի՞ համար ես նվիրում"... Լռվեցի մի պահ: Երբեք չեմ իմացել, թե ինչ կարելի ա նման պահերին ասել, իբրև արգումենտացիա: Դե, արի ու բացատրի, որ առավոտյան արթնացար ու սիրտդ ուզեց ուրախացնել Լուսոյին, ինչը հանգցրեց ծաղիկ առնելուն:
Մի օր տեցում հոսանքն անջատել էին, մեկ էլ տեսնեմ Լուսոն ա գալիս, ձեռքը 2 սիրուն բաժակների մեջ սառը MacCoffee: Ուրախացա: Նստեցինք, խոսեցինք՝ մարդ ա իրա լիմիթներից դուրս չգալով, զգուշավոր դիրքի մեջ (հիմա եմ անալիզ անում ու գալիս նման եզրակացության):
Հետո շատ կտրուկ էկան վատ ժամանակներ: Ինչ-որ հարցով դիմում էի Լուսոյին, մուննաթ էր գալիս, ուֆ-փուֆ անում: Սիրտս սկսեց ճմլվել: Էլ ոչ ուզում էի էն կողմերը գնալ, ոչ էլ: Մի անգամ, չեմ հիշում երբ, լիքը խոսեցինք Լուսոյիս հետ՝ հասկացա, որ շատ ա վախենում շեֆից, սարսափում ա պարզապես: Էդ ամենը պարզել եմ շատ պրիմիտիվ բաներից. ասենք, Լուսոն պատմում ա, որ պրինտերը վարի ա գնացել, ես ասում եմ, ասա, թող նորն առնեն, Լուսոյի մոտ հիստերիկ ծիծաղ ա սկսում "գժվե՞լ ես", - ասում ա, - "ուզում ես, ինձ սպանե՞ն:" Ասում եմ, ինչի՞ համար՝ պրինտերի՞: Ասեց, որ դա բացառված ա... Դե, այն մասին, որ մի անգամ առաջարկեցի նոր աշխատանք գտնել, պատմել եմ: Նույնատիպ ռեակցիա այդ ժամանակ արձանագրվեց: Մեկ-մեկ ինձ թվում էր, տնօրենս ավելի շատ գիտի Լուսոյի մասին, քան ես, որովհետև ես միայն բարևում էի առավոտյան, մաքսիմում մի անգամ ինչ-որ թղթի համար անհանգստացնում ու հաջող անում գնալուցս: Շեֆս ասում էր՝ լսե՞լ ես, Լուսոն անգլերեն ա սովորում: Զարմացել էի: Ասեց, հա, բաաաարձր միացնում ա ու կրկնում իրանց հետևից: Լավ էլի, այ Ավետիսյան ջան...
Անցավ ինչ-որ ժամանակ, մի օր Լուսոն ասում ա "էն աշխատանքի որոնման սայթերի հասցեները ոնց էի՞ն"... ես դավոլնի ժպտում եմ... տեղ ա հասել, փաստորեն:
Մի օր խաղող հյուրասիրեց ինձ: Որ գալիս մտնում ա իմ սենյակ, Ավետիսյանը նենց ա ժպտում, կարծես ձնե մարդու հետ եմ ընկերություն անում: Մի օր էլ գնացի մոտը, ասեց "սուրճ կխմես՞", ձեռքում սուրճի բաժակներ էին, սուրճն էլ արդեն պլիտային էր: Ասեցի, "վաաայ, արդեն դրել ե՞ս", սկսեցի թռվռալ դռան մոտ ... Ասեց, "չէէէէ, գժվե՞լ ես, էս շեֆի ու իրա հյուրի համար ա": Տխրեցի միանգամից: Մեկ էլ ասեց "հեսա մեզ էլ կդնեմ, կկանչեմ քեզ":  Էլի ուրախացա: Դուռը ծածկեցի, քայլում էի դեպի մեր սենյակ, մեկ էլ լսեցի, ոնց ա կչկչում ուրախանալուս վրա: Այ, էդ տեսակ ա Լուսոն: Հետաքրքիրն էն ա, որ ես չեմ նեղանում իրա կտրուկ, իմպուլսիվ ռեակցիաներից, բառերից ու միմիկաներից: Ես համբերատար եմ մարդկանց հետ, հիմա հաստատ կարող եմ ասել: Ոչինչ, որ մեկ-մեկ դմբոյություն են անում: Ես հո գիտեմ, որ իրանք իրականում լավն են ու չէին ուզում նեղացնեին: Պարզապես իրանք էդ տեսակն են:
Մի քանի օր առաջ գնացի, տեսա մազերը սևին խփող գույնի ա ներկել, ուզում էի դուռը փակեի ու գնայի... դեբիլի մեկը, մեկ էլ էս քաղաքում քո պես ինչ-որ մեկին սազում էր ռեդհեդ լինելը, - ասեցի մտքումս ես - էն էլ որ ներկված լինես ու էդքան բնական... ուֆֆֆֆֆֆֆ... ջղայինացա... ասեց, "բա շուտ ասեի՜ր, չէի ներկի... լավ, հունվարին կներկեմ": Ուշոտ սուրճի հրավիրեց էդ անտեր ու դուս մեծ ընդունարանում, կապուչինոյի գույնի, տեղ-տեղ լաքաներով կավրոլինով, հին կոմպով, բաբոյիս թվի կատալոգներով (դե, իրանց կազմակերպությունը դուռ-լուսամուտի գործ ա անում), սովետի լեզվով ասած, ժուրնալնի ստոլիկին, հեռուստացույցով, հենց էն տեղին, ուր սովորաբար ես եմ նստում, նայող տեսախցիկով (որ Լուսոն գործի չէր գալիս, մի 2 անգամ իրա 50 տոննայանոց շեֆը խնդրեց ինչ-որ թղթեր քոփի անեմ... տենց իմացա, որ իրա կաբինետում՝ կստածի, ֆուտբոլի դաշտի չափ, հենց իրա դիմաց մոնիտոր ա դրված, որտեղ կարելի ա տեսնել մեր սառը՝ "կոբոաբեական" շենքի բոլոր ծակուծուկերը, առաջին հերթին ինձ, երբ ես Լուսոյի մոտ մայմունություն եմ անում ու ծիծաղացնում իրան... հիշեցի "Нечего терять" ֆիլմը... հեհե), հսկա ծառով, մեգա հսկա ծաղկամանի մեջ (էն անգամ Լուսոն կատակ արեց, երբ ես ասեցի, որ էս չոլի մեջ մի հատ ծառ չկա, ասեց "իսկ ես ծառ ունեմ", ու սկսեց ցանցառավարի խնդալ... վարակովի ցանցառություն ունի):
Խոսքը խոսքի հետևից, Լուսոն սկսեց շեֆից պատմել: Սկզբում ասում էր, լավ մարդ ա, բարի ա: Հարց ծագեց գլխումս՝ "եթե տենց լավն ա, ինչի՞ ես իրանից էդ կարգի սարսափում"... չկարողացավ պատասխանել... հետո ասեց, որ երբ շեֆը գոռում ա, ինքը ֆիզիկապես զգում ա, թե ոնց ա շեֆի ձեռքը իրա՝ Լուսոյի, վզակոթին հագնում... մեկ էլ էդ դրամատիկ պահին մտավ Գևորգը՝ մարդ-մողեսը, էլի Կոբո Աբեի շարքից: Ես խառնվեցի իրար, պատրաստ էի սուրճիս բաժակը դնել բերանս ու ծամել, մենակ թե չտեսնեին ու Լուսոյի վրա չխոսեին: Ասում եմ, "ոչի՞նչ, որ տեսավ սուրճ ենք խմում". ասում ա "եսի՞մ"... սենց վախեցած... "չէ, ոչինչ".. էլի վախեցած... պաուզա, "չէ, նորմալ ա ամեն ինչ"... Լուսինե, մարդ ինչի էդ կարգի անվստահ կլինի ինքն իրա վրա????????????.. էն էլ քո նման պուպուշ, խելացի աղջիկը... Հետո մի խնդալու բան պատմեց, թե ոնց են հավաքարարին ասել, որ պիտի ունիտազը լվանա ու ոնց ա ինքը ասել, որ չի լվանա, որովհետև զզվում ա :D :D :D
Գագոիդից պատմեցի, չանը կախվել էր խեղճ էրեխու: Ասեց. "բայց ես զգում եմ, ты можешь за себя постоять"... ժպտալս էկավ... Ոնց ասես, որ Գագոյի մոտ էն ամենապաշտոնավոր, հասուն, խելացի ու ինքնավստահ մարդիկ իրանց զգում էին ահաբեկված, կարծես, Գագոն թալիբանի առաջնորդն էր... բայց մերսի իրան ևս մեկ անգամ: Եթե հանդիպեմ մի օր, ձեռքը կսեղմեմ, կնայեմ կապույտ աչքերի մեջ ու կասեմ... մերսի:
- Լսի, ես նույնիսկ վախենում եմ մի հատ լամպոչկա ցույց տամ ծախսերի մեջ, որ հանկարծ չջղայնանա շեֆը, որովհետև էն աղջիկը, որ ինձանից առաջ էր աշխատում ստեղ ինձ ասեց, որ նման սխալ չանեմ երբեք ու իրար հաջորդող մեծ ծախսեր չանեմ տարվա մեջ... (մեծ ծախսը լամպոչկան էր էս դեպքում), - վեր ա կենում՝ լույսը վառի, որ տեսնեմ՝ առաստաղին առկա 6 լամպերից միայն մեկն է աշխատում: Մեղքս գալիս ա Լուսոն:
- Լուս, խնդրի, լամպոչկա գցեն, դու կարող ես, - ասում եմ ես ու էլի նման հոգեբանական ֆինտերի դիմում, որ ռեդհեդս (ինքը իմ համար ընդմիշտ ռեդհեդ կմնա) դուխ հավաքի ու մի քիչ լավ նայի ինքն իրան էդ սառը, տուֆտա տեղը, էդ կոնտեյների չափսի, ծիծակ չարոխներով, առանց Լուսոյի 1 օր չդիմացող, լաչառ մարդու մոտ:
Հետո հիվանդացա: Մի 2 օրից զանգ էկավ:
- Աշխեն, պրիվետ, ո՞նց ես:
- Պրիվետ, լավ եմ: Դո՞ւ ոնց ես, - տեղը չեմ բերում:
- Մերսի, լավ եմ, գործի ե՞ս:
- Լուս ջա՞ն:
- Վայ, ճանաչեցի՞ր: Ես էլ մտածում էի, ո՞նց ասեմ, որ Լուսոն ա... ասեմ ընդունարանի, մի քիչ անկապ կլիներ, - ցանցառավարի խնդում ա:
Էրեկ էլի զանգեց, ուզում էր միասին Հելլոուինի գնայինք: Խառնված էր շատ, նենց ներկայացրեց էդ ակումբը, կարծես հազար անգամ ընդեղ էղել ա, բոլորին ճանաչում ա ու ամեն տարի Հելլոուինի գնում: Բայց էդ մաքուր էրեխայական տոնից միանգամից պալիտ էղավ, որ նույնիսկ ակումբի անունը չգիտի: Բարի ժպիտ ա առաջացնում:
Էսօր գնացի գործի, ուրախացավ: Ասեց, որ քանի օր ա քաղցր բաներ էր բերում հետը, որ միասին սուրճ խմենք: Հարցրեցի, իսկ ինչ ա հագնում ձմռանը, որ էդ ծմակում չմրսի:
Մեկ էլ ժպտաց, սկսեց խնդալ, ասում ա "վաաաայ, մի րոպե, surprise ունեմ քեզ": Ինչ ասես մտքովս չանցավ: Մեկ էլ գնաց, լույսը վառեց: Բոլոր լամպերը, միահամուռ, նոր ուժերով լուսավորեցին ու մի ակնթարթ ջերմություն տվեցին այդ խոնավ, քառակուսի ընդունարանին:
Ուզում էի լացել: Սկսեց սխրանք գործած էրեխու պես պատմել, թե ոնց ա առնել տվել լամպոչկեքը, ոնց են հերթով բոլորը ստուգել, որ սարքին լինեն, ոնց են միացրել ու ոնց ա ինքը ուրախացել: Գովեցի: Պիտի անընդհատ գովեմ, որ էրեխեն նոր սխրանքների ստիմուլ ունենա:
Լավն ա Լուսոն: