Ես ու մաման մեր խոհանոցում ենք, մեկ էլ կործանիչի ահավոր ուժեղ, սովորականից մի 10 անգամ բարձր ձայն ա լսվում պատուհանի մոտ: Մի 2 րոպեից իբր ռումբ ա ընկնում.... ու երազային կանոնադրության քաոտիկ վիճակին համաձայն, իրականում դա ոչ թե ռումբ ա, այլ նռնակ ու հետևաբար, մենք` ես ու մամաս, փախնելու ինչ-որ ժամանակ ունենք, էն էլ.......... ինչ փախնել......
Սենց իբր վազում ենք խոհանոցից դուրս, բայց էդ վազել չի` դանդաղացրած կադրեր են, հավերժություն շարժման տնազով.... ու ես սկսում եմ ահավոր ներվայինանալ, մտածում եմ` "ա՛յ մարդ, էս ինչի՞ ենք սենց դանդաղ վազում, հեսա պայթելու ենք, մեռնենք..."..
Մարդու անելանելիության զգացումը ամենասարսափելի բանն ա, երևի.. հենց բռնում ա չանչերով` էլ պրծում չկա...
Տենց մնաց կիսատ երազս: Ամբողջ մարմնով խոշոր-խոշոր փշաքաղվեցի ու վեր թռա:
Աստղազարդ վարագույր
Տենց մնաց կիսատ երազս: Ամբողջ մարմնով խոշոր-խոշոր փշաքաղվեցի ու վեր թռա:
Աստղազարդ վարագույր
No comments:
Post a Comment