Renaissance

Բացում եմ դուռը ու մտնում:
Պահակ тетя-ին էն թուղթն եմ տալիս, որը հանդիսանում ա էս պարագայում ԱյԴի:
Մի քանի ավանդական ֆրազներից ու բանալին տալուց հետո.
- Ո՞ր մասում ա դասարանը:
- Գրած ա, կտեսնե՛ս, - ժպտում ա (հարցս հարցի նման չէր, երևի):
- Ես ստեղ սովորել եմ, բայց հիմա բան չեմ հիշում:
Ժպտում ա
- Դե կբարձրանա՛ս, կհիշե՛ս ամեն ինչ:
Բարձրանում եմ.... տեսնում եմ կլավեսինները, Բենի մասին եմ մտածում, մի հարկ էլ եմ բարձրանում, դպրոցի հոտն եմ առնում: Յուրաքանչյուր տեղ իրա սպեցիֆիկ հոտն ունի, որը համարյա երբեք չի փոխվում: Կարծում եմ, էս դպրոցի հոտն էլ ա միշտ սենց եղել. պարկետա-փայտյա, ինտելիգիգենտ հոտ (խնդալու ա, չէ՞)... Ոտքս դնում եմ դեպի դասարաններ տանող դռնից ներս` երկար միջանցքի պարկետին... Կիսախավար ա.... ուզում եմ ծանոթ պատկեր, կամ հոտ, կամ ուրիշ ինչ-որ բան զգալ,... նենց մի բան, որը մնացել ա իմ սև ու սպիտակ, մեկ-մեկ էլ գունավոր անցյալում:

Լռություն:
Դասարանը գտնում եմ, փորձում եմ հասկանալ` ստեղ պարապել եմ հեչ, թե` չէ... ոնց որ չէ

Մյուս անգամ կհարցնեմ` էն Նինա Եսիմինչովնան որտեղ էր պարապում, որ մի քիչ նոստալգիական դոզա ստանամ... ոնց էի զզվում էդ կնգանից... ընդհանուր նենց լղոզված ու տհաճ  հուշեր ունեմ իրա հետ կապված: Բայց մի օր կա, որը չեմ մոռանա կյանքումս: Էդ, երևի, էն օրերից ա, որոնց շնորհիվ ես հասկացա, թե ինչ կարգի ջրիկացող մարդ եմ ես: Չեմ հիշում, ինչից ինձ տենց սկսեց բացել, բայց գերազանց հիշում եմ, ոնց էինք երկուսով հռհռում ու լացում ու վնգստում ու փորներս բռնել... ես փոստը փոստի վրայից զարգացնում էի ու մուտացիայի ենթարկում, իրան էլ բացում ու բացում էր: Եքա կնիկ` 60-ն անց ու ինչ-որ 7 տարեկան լակոտ իրա բուռն երևակայությամբ ու ծիծաղացնելու շնորհքով: Նենց հստակ ա աչքերիս առաջ էդ կադրը... ոնց որ սկրինշոթ լինի:
Ինչ կայֆ ա, որ մենակ էդ լավ բանն եմ հիշում:

Դուռը բացում եմ:
Վա՜խ, վերջապես, նորից մոտիկից ռոյալ տեսա:
- Բարև՛, Ռոյա՛լ:
- Բարև, Աշխեն:
- Պուպուշ, պուպուշ:
Մռնչում ա:
Պատուհանն եմ բացում,
մոտենում եմ ռոյալին,
բացում եմ կափարիչը,
ուղղում պյուպիտրը,
հանում նոտաներս,
նստում աթոռին,
սկսում նվագել:

Մոցարտ-Վոլոդոս: Ի վերջո պիտի նվագեմ իրան, որոշել եմ:

Ինչ հետաքրքի՜ր ա: Ես նենց երջանիկ եմ, նենց լիքն եմ, նենց մարդ եմ: Էսքան սովորեցի, որ երկար տարիներ բան չհասկանամ երաժշտությունից ու մեկ էլ մի օր անսպասելիորեն բացահայտեմ ինձ համար ազատություն ու լրիվ ուրիշ, ստանդարտ "Նիկոլաև"  ու "ամենակարևորը նոտաները չմոռանաս", "չէ, ստեղ սենց նվագի, տենց մի նվագի" ձևաչափերի հետ վաբշե կապ չունեցող մոլորակ:
Ինձ ընդեղ տարավ Տաթևիկը:

Պարապում եմ.. էս ինչ կա՜յֆ ա, Աստվա՛ծ իմ: Էս կարգի սուր զգացողություններ վաղուց չէին եղել.... Ամեն ինչ իրա տեղն ընկավ:
2 ժամ հետո արդեն հոգնած ու մի քիչ քրտնած, ու շատ սոված, բայց աննկարագրելի երջանիկ  հավաքվում եմ, որ գնամ տուն:
Փակում եմ ամեն ինչ:
Դուրս եմ գալիս, ուզում եմ ձեռքերս լվանամ: Գնում եմ միջանցքի վերջ: Ու... մի ակնթարթ ա գալիս ու զգում եմ.... զգում եմ ինչ-որ հնուց եկած, զարթնած հուշ.... ինքը կապված ա պատուհաններում երևացող ինչ-որ շենքերի ու ծառերի հետ: Մոտենալուս զուգահեռ էդ զգացողությունն աճում ա: Ուզում եմ լացեմ..

Իջնում եմ, 2-րդ հարկում չեմ դիմանում ու վախվխելով մի թեթև բաց եմ անում կլավեսինի կափարիչը: Ծնգծնգացնում եմ, ուրախանում եմ լիքը, Բենին եմ հիշում: Ափսոս ստեղ չի` կհրճվեր:

Հանձնում եմ բանալին: Հետո փոշմանում եմ ու նորից եմ բարձրանում վերև, որ տնօրենին շնորհակալություն հայտնեմ, էլի եմ բացում կլավեսինը, մի հատ էլ եմ բզբզում իրան:
Հետո մի ձև պոկվում եմ, գնում եմ տնօրենի մոտ, մենակ չի, լիքը կնանիք են մոտը: Տեսնում ա ինձ: Լավ չի տեսնում:
- Ну как, девочки (ես մենակ եմ), позанимались?
- Ой, да! Это было потрясяюще!- ժպտում եմ (Կնանիք չեն ջոկում, ինչի եմ տենց երջանիկ, կնանիք հոգնած են ու տենց հոգնած-հոգնած դաս են տալիս ու էրեխեքին "հիվանդ" սարքում). Спасибо Вам большое!
- Не за что! -ժպտում ա:

Իջնում եմ: Դուրս եմ գալիս: Օդը մաքուր ա, հով ա: Մտքումս գոռում եմ  "ես երջանիկ եմ, ես երջանիկ եմ".........
Ես երջանիկ եմ: